Najstarsza orkiestra symfoniczna we Francji założona przez Julesa Pasdeloupa powstała z myślą o publiczności nieobecnej podczas wieczornych koncertów. Concerts Populaires, jak pierwotnie nazywała się orkiestra, dawało tanie niedzielne koncerty w Cirque d'hiver w Paryżu, tym samym popularyzując muzykę i edukując nową publiczność.

Koncert inauguracyjny, z udziałem 80 muzyków, odbył się 27 października 1861 roku. Jego repertuar obejmował uwerturę do Oberona autorstwa niemieckiego kompozytora Carla Maria von Webera, VI Symfonię Pastoralną Beethovena, koncert skrzypcowy Felixa Mendelssohna oraz hymn cesarski Josepha Haydna.

Próby odbywały się we wtorki i czwartki w Konserwatorium Paryskim oraz w soboty w Cirque d'hiver. Podczas pierwszych koncertów orkiestra grała popularnych w tym czasie kompozytorów Richarda Wagnera i Hectora Berlioza. Orkiestra od samego początku była bowiem otwarta na różnorodne style oraz współczesne talenty, choć prawdą jest, że Concerts Populaires przedstawiał głównie repertuar austriacko-niemiecki, ale i znacząco wpływał na tworzenie francuskich dzieł symfonicznych.

Jules Pasdeloup, założyciel i pierwszy dyrygent orkiestry, prowadził działalność do 1884 roku, a próby wznowienia jej w 1886 roku nie przyniosły skutków. Wprawdzie zorganizowany wtedy festiwal poświęcony kompozytorowi Césarowi Franckowi okazał się ogromnym sukcesem, ale orkiestra – już pod nazwą Pasdeloup – zaczęła ponownie grać dopiero w 1919 roku. Koncerty nadal były jednak pełne pasji, dostępne dla wszystkich i oryginalne w formie.

Orkiestrą Pasdeloup dyrygowali Rhené-Baton, Albert Wolff, Désiré-Émile Inghelbrecht oraz Gérard Devos. Od 1990 roku Pasdeloup nie ma stałego głównego dyrygenta, natomiast od 2000 roku przewodniczącą orkiestry jest skrzypaczka Marianne Rivière, która na każdym kroku stara się, aby Pasdeloup realizował swoją pierwotną misję i odnawiał wielką tradycję orkiestrową.

Orkiestra Pasdeloup to stowarzyszenie użyteczności publicznej, dotowane przez Miasto Paryż przy wsparciu Regionalnej Dyrekcji ds. Kultury Ile-de-France - Ministerstwo Kultury i Komunikacji.

Chór utworzono w 1987 roku z inicjatywy Rady Regionalnej d'Île-de-France. Vittoria d’Ile de France powstał jako wsparcie dla orkiestr, w tym Orkiestry Narodowej Île-de-France, orkiestry Lamoureux, Orkiestry Narodowej w Lille czy Orchestre Philharmonique du Luxembourg. Współpraca ze światowej sławy dyrygentami sprawił, że chór Vittoria stał się wyjątkowym miejscem dla amatorskich śpiewaków, zafascynowanych wymagającym repertuarem wokalnym, znanym nie tylko we Francji, ale i na całym świecie.

Vittorię tworzy około 70 amatorskich chórzystów występujących na największych francuskich scenach. Ważne miejsce wśród krajowych chórów oratoryjnych zapewniło jej silne poczucie tożsamości, naznaczone pasją oraz ciekawością. Śpiewaków wyróżnia głęboka więź z muzyką francuską, która przejawia się podróżami także za mniej znanymi kompozytorami, takimi jak Martial Caillebotte, Jean Cras i Joseph-Guy Ropartz. Bardzo ważne jest dla nich zachowanie równowagi, dlatego jednocześnie nie odmawiają sobie oni obcowania także z kompozycjami Mozarta czy Bacha.

Nadrzędnym celem chóru jest popularyzowanie muzyki klasycznej, jednak nie boi się on też odważnych, interdyscyplinarnych projektów. Świadczy o tym m.in. pokaźna, licząca sobie 19 nagrań i wielokrotnie nagradzana dyskografia, w tym nagranie „Króla Dawida” Arthura Honeggera, wyróżnione w 1998 roku prestiżową nagrodą Victoire de la Musique Classique.

Kierownikiem muzycznym chóru jest Michel Piquemal, który wykazuje zamiłowanie do ponownego odkrywania utworów z repertuaru zapomnianej muzyki klasycznej. Swoją wiedzę na temat muzyki przekazuje także podczas kursów śpiewu, kursów mistrzowskich oraz festiwali.

Chór régional Vittoria d'Île-de-France dotowany jest przez Region Ile-de-France, Miasto Paryż i Credit Nort.

Młody chór Ensemble Vocal de l’Abbaye de la Cambre założono w 2015 roku. Tworzą go profesjonalni śpiewacy z Brukseli, zafascynowani m.in. muzyką barokową, sakralną i romantyczną. Jest to zespół wokalny pod kierunkiem artystycznym Anthony'ego Vignerona, którego miłością jest muzyka XIX wieku. Podczas koncertów wraca on więc do zapomnianych arcydzieł, tak na scenach w Belgii, jak i światowych.

Ensemble Vocal de l’Abbaye de la Cambre współpracuje z Królewską Orkiestrą Kameralną Walonii, Orkiestrą Art Hulencourt oraz z Concerto Armonico Budapest. W październiku 2018 roku chór nagrał swój pierwszy album „Esprit du vent” poświęcony XIX-wiecznej muzyce we Francji oraz Belgii, który zostanie wydany w lutym 2019 roku.

Prowadzi aktywną działalność koncertową na scenach całego świata. Jej sztukę dyrygencką trafnie określił David Dubal po koncercie w nowojorskiej Carnegie Hall, zwracając uwagę na „wielką wrażliwość i niesamowite wyczucie brzmienia instrumentów w orkiestrze”. Koncert Moniki Wolińskiej w Carnegie Hall zakończył się ogromnym sukcesem i owacją na stojąco i był pierwszym w historii koncertem, podczas którego za pulpitem dyrygenckim stanęła Polka.

Współpracuje z orkiestrami w Polsce oraz w wielu krajach Europy, Azji i Ameryki. Swoją wszechstronną edukację artystyczną rozpoczęła w wieku sześciu lat. Ukończyła trzy kierunki studiów: skrzypce i prowadzenie zespołów wokalno- instrumentalnych (Akademia Muzyczana w Bydgoszczy) oraz dyrygenturę symfoniczno-operową w klasie prof. Ryszarda Dudka (Akademia Muzyczna w Warszawie). Uczestniczyła w wielu kursach mistrzowskich, prowadzonych m.in. przez Kurta Masura, Pierre’a Bouleza, Antoniego Wita i Gabriela Chmurę. W 2015 ukończyła Podyplomowe Studia Ogólnomenedżerskie na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego.

Jako dyrygentka zadebiutowała w 2004 r. na Festiwalu Muzycznym w Lucernie, pracując pod kierunkiem Pierre’a Bouleza. Przez wiele lat współpracowała z Maestro Jerzym Semkowem, a w sezonie 2007/2008 asystowała prof. Krzysztofowi Pendereckiemu. W latach 2003–2009 współpracowała z Orkiestrą Symfoniczną Akademii Muzycznej w Warszawie. W sezonie 2007/2008 pełniła funkcję stałego dyrygenta Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus. W latach 2013–2017 była Dyrektorem Artystycznym i Dyrygentem Orkiestry Filharmonii Gorzowskiej, z którą w listopadzie 2015 nagrała płytę Bronisław Kaper / Jan A. P. Kaczmarek – SPOTKANIE. W 2012 ukazała się nagrana z Sinfonia Varsovia debiutancka płyta Wolińskiej, zawierająca komplet poematów symfonicznych wielkiego polskiego kompozytora Eugeniusza Morawskiego. Płyta otrzymała znakomite recenzje i została nominowana do nagrody Fryderyk 2013. W czerwcu 2017 Wolińska znalazła się w finałowej szóstce najlepszych dyrygentek z całego świata, wyłonionych w drodze konkursu spośród 161 kandydatek, i otrzymała zaproszenie do programu 2017 Hart Institute for Women Conductors w Operze w Dallas.

Jest oddaną propagatorką muzyki współczesnej. Występowała wielokrotnie na Festiwalu Warszawska Jesień oraz Festiwalu Generacje. W latach 2013-2017 pełniła funkcję Dyrektora Artystycznego Festiwalu Muzyki Współczesnej im. Wojciecha Kilara. W 2014 poprowadziła premierę widowiska muzyczno-historycznego Universa – Opera Otwarta Jana A. P. Kaczmarka, utworu napisanego z okazji Jubileuszu 650- lecia Uniwersytetu Jagiellońskiego. W październiku 2014 r. poprowadziła w Filharmonii Gorzowskiej koncert z udziałem jednego z najwybitniejszych barytonów naszych czasów, Thomasa Hampsona. Koncert był pierwszym występem artysty w Polsce. Napisała książkę Stanisław Wisłocki – dyrygent i pedagog (2005). Jest profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie prowadzi klasę dyrygentury symfoniczno-operowej.

W 2011 r. Monika Wolińska została odznaczona przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaką honorową „Zasłużony dla kultury polskiej”. W 2013 otrzymała dyplom „Piękniejsza Polska” przyznawany „osobom tworzącym piękno, którym możemy szczycić się przed światem”, w ramach programu „Piękniejsza Polska w Unii Europejskiej”. W 2016 została uhonorowana przez Klub Rotary w Gorzowie Wielkopolskim statuetką „Sukces” za promowanie Gorzowa Wielkopolskiego w kraju i na świecie.

W 2018 roku otrzymała nagrodę specjalną, za całokształt pracy artystycznej, w postaci srebrnej statuetki za osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony dóbr kultury im. Kazimierza Andrzeja Jaworskiego, przyznaną przez Prezydenta Miasta Chełm.

Młody bas-baryton z Szampanii, członek trio a cappella Celticanto specjalizującego się w muzyce irlandzkiej wykonywanej w operowym stylu bel canto, założonej na początku 2013 roku w Brukseli. Studiuje w Koninklijk Conservatorium w Brukseli i śpiewa w Operze Flamandzkiej w Antwerpii.

Urodziła się w 1986 roku w Łodzi, gdzie szlifowała także swój talent muzyczny. W 2010 roku z wyróżnieniem ukończyła Akademię Muzyczną im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w klasie prof. Grażyny Krajewskiej-Ambroziak. Jeszcze w trakcie studiów zadebiutowała na scenie operowej w przedstawieniach studenckich, wcielając się w role Marceliny w “Weselu Figara” W.A. Mozarta oraz Sekstusa w operze “Juliusz Cezar” G.F. Haendla. Ostatni semestr, korzystając z programu Erasmus, odbyła w Koninklijk Conservatorium Brussel.

Kinga Borowska swój talent rozwijała pod okiem m.in. takich artystów, jak José Van Dam i Jocelyne Dienst, będąc częścią studia operowego w Chapelle Musicale Reine Elisabeth w Waterloo. W 2011 roku, kreując rolę Kobiety Tebańskiej w operze “Edyp” Georga Enescu, zadebiutowała na profesjonalnej scenie operowej La Monnaie w Brukseli. Później jeszcze wielokrotnie występowała na belgijskich estradach, ponadto kilkukrotnie występowała dla Belgijskiej Rodziny Królewskiej, w tym w Koncercie Bożonarodzeniowym w 2010 roku.

Wielokrotnie występowała na deskach opery La Monnaie. Kinga Borowska, obecnie doktorantka łódzkiej Akademii Muzycznej, wzięła także udział w spektaklu „Be with me now” i tournée po Europie zorganizowanym z okazji 5-lecia organizacji European Network of Opera Academies. Artystkę kilkukrotnie nagrodzono za dotychczasowe osiągnięcia, m.in. nagrodą specjalną Dioraphte Composition Prize na 51 International Vocal Competition w 's-Hertogenbosch za wykonanie pieśni współczesnej autorstwa Monique Krüs.

Rumuńska sopranistka urodziła się w 1974 roku w Bukareszcie. Wykształcenie odebrała w Szkole Muzycznej Dinu Lipatti w stolicy Rumunii. Dopiero po jej ukończeniu zdecydowała się na specjalizację w śpiewie operowym. Ana-Camelia Stefanescu jest laureatką wielu konkursów lokalnych, w tym Międzynarodowego Konkursu Wokalnego w Verviers, jednak jej międzynarodowa kariera rozpoczęła się na dobre w 1996 roku po zdobyciu II nagrody w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym im. Królowej Elżbiety Belgijskiej.

Jako główna artystka Rumuńskiej Opery Narodowej śpiewała wiele ról, w tym Królowej Nocy, w której też z ogromnym sukcesem zadebiutowała w Teatro Comunale we Florencji, berlińskim Staatsoper oraz w Wiedeńskiej Operze Narodowej. Kiedy berlińska produkcja została zaproszona do Japonii, dyrygent Daniel Barenboim do roli Królowej Nocy wybrał właśnie Anę-Camelię Stefanescu. Sopranistka równie duży sukces osiągnęła jako pierwsza Ofelia w sztuce wystawianej w Opéra National du Rhin w Strasburgu.

Ana-Camelia Stefanescu regularnie występuje z recitalami we Włoszech, Belgii, Hiszpanii, Polsce, Gibraltarze, Szwajcarii, Francji, Rumunii, Holandii, Luksemburgu, Portugalii i Wielkiej Brytanii. W jej dorobku znajdują się też wspólne występy ze słynnym bas-barytonem José van Dam w Belgii oraz Luksemburgu. Jako sopranistka współpracowała m.in. z takimi orkiestrami, jak London Philharmonic Orchestra czy Staatskapelle Berlin. W nowym repertuarze artystki znalazła się m.in. rola La Fée w operze „Pinokio” skomponowanej przez Philippe Boesmansa (2017).

Maciej Kwaśnikowski urodził się w 1992 roku w Poznaniu, a swoją przygodę z muzyką rozpoczął jako 9-latek w Poznańskim Chórze Katedralnym. Jest absolwentem Politechniki Poznańskiej, natomiast swoje umiejętności wokalne doskonalił w latach 2015-2017, biorąc udział w Programie Kształcenia Młodych Talentów „Akademia Operowa” w Operze Narodowej w Warszawie. Od 2014 do 2016 roku uczył się śpiewu u Roberta Nakonecznego, a od 2016 roku szkoli się u światowej sławy tenora Neila Shicoffa. Od 2017 roku jest członkiem studia operowego Opéra Bastille w Paryżu.

Ostatnie lata obfitowały u Macieja Kwaśnikowskiego w liczne występy. W 2017 roku m.in. występował na festiwalu Salzburger Fespiele jako Herr Herz we współczesnej adaptacji Dyrektora Teatru Mozarta, wykonał partie solowe w Pasji wg św. Jana Bacha w Filharmonii Opolskiej pod batutą Przemysława Neumanna oraz Mszy As-dur Schuberta na festiwalu Fränkischen Musiktage w Niemczech, a także zadebiutował w Opéra Bastille jako Der junger Herr w Reigen Boesmansa. Uczestniczył także w programach dla młodych artystów, realizowanych we Francji, Amsterdamie oraz Salzburgu.

W 2018 roku wykonał partie solowe m.in. w Mszy Koronacyjnej C-dur Mozarta z orkiestrą Mozarteumorchester z Salzburga oraz Mszy Es-dur Schuberta wraz z Filharmonikami Wiedeńskimi. W ciągu dwóch lat zdobył również wyróżnienia w międzynarodowych konkursach, w tym pierwsze miejsce w kategorii opera Międzynarodowego Konkursu Wokalnego w Marsylii (2017) oraz nagrodę specjalną jury na Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Marmande (2018). W sezonie 2018/2019 wystąpi jako Alfred w „Zemście Nietoperza” Straussa w produkcji studia operowego Opéra Bastille.

Janusz Olejniczak jest jednym z najwybitniejszych pianistów polskich, koncertującym na całym świecie, obdarzonym niespotykaną wrażliwością i unikalną muzykalnością. W 1970 roku był najmłodszym laureatem Międzynarodowego Konkursu im. Fryderyka Chopina. Dwa lata później zdobył nagrodę na Międzynarodowym Konkursie im. Alfreda Caselli w Neapolu.

Janusz Olejniczak występuje w największych salach koncertowych w Europie, Azji, Australii oraz w obu Amerykach. Artysta słynie ze swoich interpretacji Chopina, chętnie wykonuje także muzykę kameralną oraz muzykę współczesną takich polskich kompozytorów, jak Kilar, Lutosławski Górecki. Jest stałym gościem słynnego warszawskiego festiwalu Chopin i jego Europa.

Janusz Olejniczak jest wykonawcą partii fortepianowych do filmów „Pianista” Romana Polańskiego, „Chopin. Pragnienie miłości” Jerzego Antczaka oraz „Błękitna nuta” Andrzeja Żuławskiego. W ostatnim z tych dzieł wystąpił też jako aktor, wcielając się w rolę Chopina. W jego dorobku artystycznym znajduje się też przeszło 40 płyt. W ręce Janusza Olejniczaka aż ośmiokrotnie trafiła nagroda „Fryderyka”, w tym w kategorii „Album Roku - Muzyka Solowa” za płytę z koncertami fortepianowymi Chopina (1995).

Za osiągnięcia w dziedzinie muzyki odznaczono go również Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000) i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005).

Po ukończeniu Konserwatorium Paryskiego zwyciężył w konkursie Grand Prix Improwizacji Organowej Beauvais (1989), a już w kolejnym roku został finalistą konkursu Grand Prix de Chartres. Jako organista grał w kościele de la Madeleine w Paryżu, bazylice Sacré-Cœur oraz Kościele Inwalidów. Obecnie jest dyrektorem studiów muzycznych w Narodowym Konserwatorium Muzyki i Tańca w Paryżu oraz wykładowcą w Regionalnym Konserwatorium w Cergy-Pontoise.

Philippe Brandeis prowadzi intensywną działalność koncertową, zarówno we Francji, jak i za granicą, szczególnie w Anglii, Niemczech, Rosji, Holandii, Łotwie, Włoszech oraz Czechach. Jego muzyka organowa znalazła się w ścieżkach dźwiękowych takich filmów, jak „Jean de Florette”, „Cyrano de Bergerac”, „De guerre lasse” oraz „Coupable d'innocence”.